در کتاب مرد واقعی؛ دارن هاردی در مورد اینکه چگونه یک مرد موفق، اثرگذار و محبوب در جامعه، خانواده و محل کار باشیم، صحبت می کند.  

گزیده ایی از کتاب

دو: خانه

از او چند سوال در مورد این موضوع‌ها پرسیدم که «از نظرش یک همسر ایده‌آل چه‌کسی است؟»، «چه‌چیزی در پدربزرگم دید که عاشقش شد؟» یا «کدام کار پدربزرگم را نشانه‌ی عشق او در نظر می‌گرفته؟» آن‌ها شصت‌ و هفت سال با هم زندگی کردند و اگر پدربزرگم هفت‌سال پیش از دنیا نمی ‌رفت، احتمالا این عدد، بیش‌تر هم می‌شد. امکان ندارد در مورد پدربزرگم حرفی بزنم و مادربزرگم نگوید چقدر دلش برایش تنگ شده است و بعد، چند خاطره‌ی شیرین از گذشته‌های دور تعریف نکند. از او پرسیدم: «مامان ‌بزرگ، کِی احساس می‌کردی که بابابزرگ خیلی دوستت داشت؟ زمان‌های خوبی که با هم می‌گذراندید، لحظات خصوصی‌تان، لحظاتی که هدیه‌ای بهتان می‌داد یا از شما تعریف و تمجید می‌کرد؟» حرفم را قطع کرد و گفت: «وقتی کف خانه را تی می‌کشید.» «چی؟!» مادربزرگم بعضی‌وقت‌ها خیلی بامزه حرف می‌زند و سربه‌سرمان می‌گذارد. به همین خاطر حرفش را جدی نگرفتم و احتمال دادم این هم یکی دیگر از شوخی‌های بانمکش باشد. ولی این‌طور نبود. ادامه داد: «وقتی کف خانه را تی می‌کشید، احساس می‌کردم به من، خانه و خانواده‌مان اهمیت می‌دهد. که یک مرد واقعی‌ست و داوطلبانه دست به‌کار می‌شود تا کمکم کند.» هنوز قانع نشده بودم. به سوال هایم ادامه دادم: «ولی تی کشیدن زمین چه ربطی دارد به عشق و صمیمیت و قهرمان بودن یک مرد؟» گفت: «خیلی هم ربط دارد! خانه داری خیلی کار پرزحمتی ست. کار پر زرق و برقی نیست، ولی همیشگی ست و هیچ وقت هم تمام نمی شود. کاری ست که هیچ کس دوست ندارد انجام دهد. هیچ کس جدی اش نمی گیرد و زحماتی که می کشی، نادیده گرفته می شود. یک توالت تمیز یا ملحفه های تمیز روی تخت جای تشکر ندارند. و همه ی این کارها به عهده ی مادر خانواده است. برای من هیچ چیز جذاب تر از این نبود که ببینم پدربزرگت تی را برداشته است و دارد زمین را تمیز می کند. آن موقع بود که می فهمیدم حواسش به زن و زندگی اش است...