کتاب سفر به ثمر

وقتــی صحبــت از یافتــن خوشــبختی تان بــه میــان می آیــد، همیشــه از نــگاه یــک مبتــدی بــه آن نــگاه کنید، نــه یــک کارشــناس. تصــور کنیــد می خواهیــد بــازی تنیس یــاد بگیریــد. اگــر هیچ وقــت بــازی نکــرده باشــید و کســی راکتــی بــه دســت تان دهــد و بگویــد، «حــالا ســعی کــن این طــوری تــوپ را پرتــاب کنــی»، می پذیریــد. شــما اراده می کنیــد و می گوییــد، «انجامــش می دهــم». ایــن حرکــت را بــه ایــن صــورت امتحــان می کنیــد، چــون مبتــدی هــزار گزینــه دارد و هــر چیــزی را امتحــان می کنــد.