فرکانس صفر

نخستین مفهوم و شاید اصلی ترین مفهوم هواوپونوپونو، اصل پذیرش مسوولیت است که برای کسانی که دستی در خواندن کتاب های کامیابی و تحول فردی دارند، ناآشنا نیست. به هر حال هر فرد برای اثرگذاری بر زندگی اش لازم است در جایی بپذیرد که اختیاردار است و نباید آن چه خود دارد، از غریبه تمنا کند و در جایی بیرون از خویش در جست و جوی رهایی از غم و تیرگی و رسیدن به تحول و آن اتفاق بزرگ خوشایند باشد که فرمود، «از خود بطلب هر آن چه خواهی که تویی». اما هواوپونوپونو پا را از این فراتر می گذارد و حیطه ی مسوولیت پذیری  را به هر آن چه در زندگی خود شاهدش هستیم  می کشاند و در این حد افراط می کند که مثلا اگر در یک جاده صرفا شاهد از راه دور یک تصادف دلخراش هستیم، مسوولیت آن را هم بر عهده بگیریم و بدانیم اگر شاهدش هستیم، حتما از جایی در هزار توی ذهن مان سر برآورده و این گونه خود را نمایانده است. اگر چه این حد از مسوولیت، در ابتدا ترسناک به نظر می رسد، ولی چون در آن دقیق شویم می بینیم چه خوشایند است، که هر جا مسوولیتی باشد و امکانی برای اقدام، شادی زاست و بن بست گشا. اگر غمی هست ناشی از دست بسته بودن در عمل است و وقتی تا ثریا اختیار و مسوولیت داده شده است، چه از این مسرت بخش تر. اما حالا که مسئولیت پذیرفتیم، با این همه عهده داری چه کنیم و چگونه اسباب تحول را در زندگی خویش پدید آوریم؟ این جا وضعیت عجیب تر می شود. هواوپونوپونو می گوید به ذکر چند عبارت اکتفا کنید تا اتفاقی که در زندگی تان می افتند و صرفا بازتاب میلیون ها میلیون اطلاعات و خاطرات هستند که در ذهن ناخودآگاه تان انباشته شده اند، «پاکسازی» شوند و مسیر زندگی تان در مسیر الهام و شهود و رسیدن به صفر حرکت کند. معروف ترین این عبارت ها چهار عبارت «متاسفم»، «لطفا مرا ببخش»، «متشکرم» و «عاشقتم» است و به این ها بیفزایید عبارت هایی مثل کلید برق، نم نم باران، قطره ی شبنم و … را که به زعم روایان رویکرد هواوپونوپونو امکانی برای پاک شدن ذهن و رهایی از خاطرات فراهم می کنند؛ این سه گانه های هواوپونوپونوست که از مسئولیت پذیری اعجاب آور به هر آن چه در زندگی مان جریان دارد، شروع می شود و به تکرار مکرر و حتی بیست و چهار ساعته ی عبارت های پاکسازی کننده می رسد و بعد از آن پای اقدام در میان می آید، اقدامی بر اساس شهود و الهام و خداگونگی.

 آنچه پر اهمیت است در این روزها، زمان حال است و شاید سخت ترین کار هم این باشد که از ما خواسته شود در همین زمان حال زندگی کنیم، نه در گذشته، نه در آینده؛ که اگر در گذشته سیر کنیم و از حال غافل بمانیم، افسرده می شویم و اگر مدام در آینده سیر کنیم، گرفتار تشویش و اضطراب می شویم. حالا این که زیستن در زمان حال این قدر سخت است، علتش را باید در ذهن مان جست که از دیرباز و در میان نیاکان مان به قصد حفظ جان شان از درندگان، دائم ندای مواظبت سر می داده و این رویه را تا امروز که دیگر خبری از درنده ی تیزدندان در اطراف مان نیست، ادامه داده و باعث شده نتوانیم در زمان حال زندگی کنیم. به قول بزرگی، در این دنیای مدرن بزرگ ترین دشمن مان جایی میان دو گوش ماست که همان ذهن است و با صدای آرام که دارد نمی گذارد زندگی مان در «اکنون» باشد.

هواوپونوپونو راه کاری ساده اما بسیار مقرون به نتیجه برای خاموش کردن صدای ذهن و زیستن در زمان حال دارد که همان تکرار عبارت هایی است که پیش تر گفته شد و کسانی که آن را به کار بسته اند می دانند که تا چه حد در زمان هایی که ذهن شان آوای ترس و یاس سر داده، تکرار آن عبارت ها حس شان را بهتر کرده و در مسیری قرارشان داده که محل اتفاق افتادن بهترین ها برای شان بوده است. همه ی اتفاقات خوب در لحظه ی حال پیش می آیند و جایزه ی کسانی که آن را بیش از همه ارج می نهند، آرامش است و کامیابی.

خانم میبل کتز یکی از فعالان پرکار اموزش هواوپونوپونو در جهان است و این کتاب تجربه ده سال آموزش و هم نفسی با مخاطبان است. این کتاب در اواخر سال 2020 در مورد هواوپونوپونو تهیه شده و به نظر می رسد در میان همه ی کتاب هایی که در مورد این نگاه منتشر شده است، بیش از همه اصل و ریشه ی آن را به مخاطب توضیح داده و باعث می شود شفافیت بیش تری در مورد موضوعات آن به وجود بیاید. این شفافیت باعث می شود، تحولی که در استفاده از این نگاه در جست و جوی آنیم، زودتر در زندگی مان حادث شود و از این جهت انتشار چنین کتابی را می توان یک اتفاق خوب در این موضوع تلقی کرد.

گزیده ای از کتاب

چه چیز را رها کنیم؟

ما باید سندرم «من می دانم» و تمام نظرات، قضاوت ها، توقعات، تفسیرها و باورهای گذشته مان را رها کنیم! این ما را به سمتسوال اصلی هدایت می کند. چقدر اجازه می دهید ضمیر ناخودآگاه شما (مخزن کامپیوتر) روی ضمیر خودآگاه (بخشی که به راحتی به شما تعبیر می شود) تاثیر بگذارد؟ به نظر می رسد این، کلید رسیدن به عظمت فردی ست.

«تور نورتراندرز» در کتابش، توهم کاربر، گفت و گوی مفصلی با ستاره ی بازنشسته ی فوتبال آمریکایی «جو مونتانا» و ستاره ی دانمارکی فوتبال، «مایکل لادروپ» قهرمان جهانی دارد. هر دو آن ها می گویند هرگز آگاهانه نمی دانستند چه موقع بزرگ ترین بازی های شان را انجام می دهند یا اگر به آن فکر می کردند، فقط برای طراحی حرکت شان بوده است، در حالی که به طور ناخودآگاه روی کار اصلی شان توجه داشته اند. این اصل برای هنرمندان، مجریان، وکلا و معلمان هم (کمابیش برای همه) صادق است. همه ی ما لحظاتی عالی داشته ایم که بدون فکر اقدام کرده ایم (رها بوده ایم) و چیزی واقعا تاثیرگذار خلق کرده ایم. بهترین نوشته های من وقتی به ذهنم خطور می کنند که فقط نشسته ام و می نویسم، بدون این که آگاهانه افکارم را هدایت کنم. بیش تر آهنگ سازان خود را آماده می کنند که به حالتی مشابه برسند، در نتیجه آهنگ ها به راحتی به ذهن شان خطور می کند. آن افراد بسیار با استعداد راهی برای همکاری ناخودآگاه خود با ضمیر خودآگاه شان پیدا کرده اند…